Нарадзіўся Фёдар Іванавіч Сухавіла 7 студзеня 1917 года ў вёсцы Крывічы Зябкаўскага сельсавета ў сялянскай сям'і.
На пачатку 30-ых гадоў у бацькаву хату заходзіў, жыў у іх сям’і і маляваў насценны дыван Язэп. Драздовіч. Юнак бачыў, як мастак нацягваў на раму ці на сцяну палатно, як з-пад пэндзаля майстра паяўляўся твор мастацтва, ад якога святлела ў хаце, узнімаўся настрой.
Сам Фёдар ніколі не думаў, што і яму прыдзецца ўзяць у рукі пэндзаль.
Вось як аб гэтым гаварыў сам Фёдар Іванавіч пры сустрэчы з пісьменнікам Яраславам Пархутам:
“Я, можа, і не ўзяўся за пэндзаль ніколі, але выпадак прымусіў. Пасля вайны ўжо у сорак чацвертым, працаваў я ў фінадзеле. Ішоў у Зябкі, на станцыю, і падарваўся на міне. Толькі крок ступіў з дарогі... Рванула – не давядзі Бог. Падабраў мяне чыгуначны абходчык. Ну, потым бальніца. Ампутація. Стаў інвалідам... Чым было заняцца?! Тут я ўспомніў Язэпа Драздовіча, як ён разводзіў фарбу, як маляваў. З-за пляча ўсё бачыў! Падумаў: а што, калі і самому паспрабаваць? Спачатку не клеілася, а потым пайшло памаленьку. За ўвесь час мо за тысячу работ выканаў”. (Я. Пархута. ”3ямля бацькоў нашых”)
У асноўным Федар Іванавіч ствараў насценныя дываны аднак з пад яго пэндзаля паяўляліся нацюрморты, пейзажы роднага краю. Маляваў ён столачкі і макаткі, рабіў і размалеўваў вялікодныя яйкі, шкатулкі і нават пацеркі. Маляванкі і іншые мастацкія рэчы ен ў большасці выпадкаў рабіў на продаж, каб папоўніць небагаты бюджэт сям’і.
Маляваў Федар Іванавіч насценныя дываны такім такім чынам: у большасці выпадкаў яго дываны выконваліся ў асноўным на белым палатне, хаця калі-нікалі рабіў іх на шэрым ці чорным фоне. Палатно часцей за ўсе распінаў на сцяне, маляваў кветкі рознага колеру: чырвонага, жоўтага, ружовага, сіняга, бурачковага, бэзавага.
Маляваныя дываны мастак заўсёды будаваў па ўстоянаму кампазіцыйнаму прынцыпу: у цэнтры палатна — камбінаваны букет кветак у дэкаратыўнай вазе, па перыметры дывана — арнаментальнае абрамленне са стылізаванымі элементамі расліннага характару. Аўтар выкарыстоўваў для сваіх твораў чорны фон і дамагаўся асаблівай гучнасці колеру за кошт кантрасту светлага і цёмнага.
Вось і на выставе ў Віцебску вельмі прыгожа і жыва выглядаў насценны дыван Федара Сухавнлы. На цемным, злёгку шэрым фоне плеценая з лазы ваза з кветкамі-браткамі і ліловымі званочкамі з чыста белымі песцікамі і тычынкамі, а за вазай гуляюць два жвавых кацяняткі. Фарбы яркія выразныя. Ад такога дывана святлее ў хаце, узнімаецца настрой, легка робіцца на душы.
Адначасова гэты насценны дыван з’яўляецца талісманам, бо кожная кветка, кожная рэч на ім з’яўляецца сімвалам. Так, кветкі-браткі (анюціны вочкі) сімвалізуюць каханне, такое ж прыгожае і чыстае, як самі кветкі, як вочы закаханых. Ліловыя званочкі з белымі песцікамі і тычынкамі увасабляюць на насценных дыванах шчасце, поўнае і звонкае, як на званочках-шаргунах на шыях коняў у вясельных экіпажах. Кацяняткі на дыване сімвалізуюць жыцце, такое ж жвавае, рухавае, імклівае. Плеценая з лазы ваза напамінае аб дружбе, сяброўстве, яднанні. Толькі дружба, сяброўства, яднанне, ляжаць у аснове кахання, шчасця і жыцця. Нават чорны, шэраваты фон маляванкі гаворыць аб акружаючай рэчаістасці. За каханне, шчасце і жыцце трэба змагацца, зрабіць прарыў у шэрай рэчаістасці і стварыць для сябе і для акружаючых цябе людзей шлях да кахання, шчасця і доўгага, доўгага жыцця на зямлі.
За ўвесь перыяд творчай дзейнасці, які неаднаразова перарываўся на доўгія гады, стварыў больш за 100 размаляваных дываноў і куфраў, велікодных яек і іншых прадметаў — такарных, сталярных і бандарных прадметаў. У іх наглядна праявіліся высокія выканальніцкія і эстэтычныя ўласцівасці.
Федар Іванавіч Сухавіла часта праз аддзел культуры прадстаўляў свае творы на выставы. Яго творы экспанаваліся ў Глыбокім, Полацку, Віцебску. Работы яго пабывалі ў Польшы, Вільні, Рызе, Ленінградзе і нават у Маскве, на Выстаўцы дасягнненяў народнай гаспадаркі СССР, аб чым сведчаць дыпломы і граматы, якія беражліва захоўвае яго дачка Валянціна.
Майстар насценных дываноў некалькі гадоў жыў у весцы Бабруйшчына Псуеўскага сельсавета, дзе сям’я Федара Іванавіча купіла сабе хату. Калі памерла жонка мастака, Федар Іванавіч зімой жыў ў Глыбокім, у сем’ях сваіх дачок, а на вясну, лета і восень прыязджаў у веску Бабруйшчыну, пісаў маляванкі, макаткі, столачкі, жыў адзін, сам асабіста апрацоуваў агарод, вырошчваў бульбу.
Памер Ф. І. Сухавіла 1 сакавіка 1994 года, пахаваны на могілках у весцы Крывічы. У памяці сваіх землякоў ён застаўся як мастак высокага класа, як майстар насценных дываноў, як чалавек светлай і чыстай душы.
Волкаў, І. Майстар насценных дываноў / І.Волкаў // Веснік Глыбоччыны. – 2000. – 23 лютага. – С. 3.